Filter
ChatGPT Winnie de Poeh: een marketingtragedie
Column – Wist je dat Winnie de Poeh echt heeft bestaan? Of ja hij bestaat nog steeds echt. Ik zag de pop een jaar terug nog in de stadsbibliotheek van New York, samen met de andere speelgoeddieren van Christopher Robin (Janneman Robinson in de NL versie).* Christopher Robin is het enige kind van de schrijver van de Poeh-verhalen, A.A. Milne.
Wat ik nooit heb geweten, is dat Christopher Robin gedurende zijn leven veel heeft geleden onder de marketingaanpak van zijn ouders. Ik leg later uit hoe. Hij beschuldigde zijn vader er zelfs van dat de tijd die ze samen speelden in hun ‘honderdbunderbos’ (hundred acre wood) een vorm van marktonderzoek was voor het eerste boek over Winnie de Poeh.
Hoe ik dat weet? Ik liep onlangs tijdens mijn vakantie door het honderdbunderbos en begon me na thuiskomst in het echte verhaal van Christopher Robin te verdiepen. Als echte Anglofielen waren we als gezin al vaker in Engeland geweest, maar ik baalde dat ik nooit in het bos (ten zuiden van Londen) was geweest. Omdat we vanaf Bath de laatste vakantiedag urenlang zouden moeten rijden naar de tunnel bij Dover, wilde ik als tussenstop een wandeling door het honderdbunderbos maken. Het bos dat voor Christopher Robin zo’n belangrijk onderdeel van zijn leven was geweest.
Mocht je een keer in de buurt zijn: je kunt parkeren bij de Pooh Car Park (jawel) en van daaruit naar de Pooh Sticks Bridge lopen. Wellicht ken je deze brug van de Disney-films: daar komt hij terug als de brug waar vanaf Poeh stokjes in het water gooide. Bij de echte brug gooide de echte Christopher Robin ook deze stokjes blijkbaar, en nog steeds doen kinderen dat. Langs de weg naar de ‘Pooh Sticks Bridge’ zie je zelfs de huisjes van de andere dieren, zoals boven in de boom een deurtje van Uil. Ik begreep later dat de echte Christopher Robin zelf ook zo’n deurtje in een boom had gehangen (ik vermoed een ander deurtje). Het verhaal zit dus erg dicht op de werkelijkheid, veel dichter dan ik dacht. Maar ook veel dichter dan Christopher Robin had gehoopt.
De tragedie van marketing
Christopher Robin Milne heeft dus een hele mooie kindertijd gehad in het honderdbunderbos, tot zijn vader hem vroeg of hij een ‘boek mocht schrijven met hem erin’. Hij dacht eerst dat zijn vader een boek speciaal voor hem ging schrijven. Maar het werd een boek dat de hele wereld ging lezen (en ‘dankzij’ Disney ook kijken).
De inspiratie voor het boek kwam voort uit de spelletjes die zijn vader Alan Alexander (door zijn zoon ‘Blue’ genoemd) met zijn zoon in het bos speelde, samen met de speelgoeddieren. Blijkbaar was dat in de ‘upper class’ in die tijd (tussen de 1e en 2e wereldoorlog) niet gebruikelijk: kinderen speelden met nannies en desnoods met hun moeder. Omdat bij toeval de nanny en de moeder beide een aantal dagen weg waren, besloot Alan Alexander zijn kind beter te leren kennen en met hem het bos te verkennen. Als schrijver van toneelstukken werkte dat op hem zo inspirerend dat hij besloot een kinderboek te schrijven.
Hij had de naam Christopher Robin al wereldberoemd gemaakt met zijn gedicht ‘Vespers’, dat bij veel mensen thuis aan de muur hing. Christopher Robin werd echter nog bekender (blijkbaar zelfs het eerste kindsterretje) door het boek van zijn vader, zelfs beroemder dan zijn vader zelf. Dat vooral zijn moeder elke kans greep om de bekendheid van Christopher Robin te vermarkten (boeken, interviews, noem maar op), werd de basis voor zijn groeiende weerstand tegen zijn ouders. Na de dood van zijn vader heeft hij zijn moeder tot haar dood (vijftien jaar later) zelfs genegeerd. Christopher heeft voor zichzelf ook nooit geld aangenomen dat met de boeken (en films) is verdiend. Hij sleet de laatste jaren van zijn leven als eigenaar van een boekwinkeltje in Devon en wilde dat zijn vrienden hem Christopher noemden.
De kracht van marketing
Het is natuurlijk tragisch om te zien hoe zwaar Christopher het had omdat zijn ouders hem stevig hadden ‘vermarkt’, net als vele andere kindsterretjes na hem. Toen hij zijn vader weer sprak na zijn terugkomst als soldaat uit de Tweede Wereldoorlog, kwam hij echter terug op zijn verwijten richting zijn ouders. Hij hoorde andere soldaten een liedje over Winnie de Poeh zingen en besefte hoe belangrijk dit kinderliedje op dat moment voor die soldaten was. Het stelde ze gerust omdat ze terugdachten aan hun kindertijd. “Dat heb jij teweeggebracht” zei hij tegen zijn vader. Die vervolgens antwoordde met “maar wel ten koste van jou.”
Ik las ooit dat je twee keer sterft: de eerste keer als je de kist in gaat, de tweede keer als iemand je naam de laatste keer noemt. Alan Alexander Milne verwoordde het mooi: “I suppose that every one of us hopes secretly for immortality; to leave, I mean, a name behind him which will live forever in this world, whatever he may be doing, himself, in the next.” Ik weet niet wat Christopher en zijn vader in hun nieuwe leven doen, ik weet wel dat ze voor veel mensen veel hebben betekend. Maar of het dat allemaal waard is geweest?
* Inleiding: Winnie de Poeh en vrienden in de stadsbibliotheek van New York.
Header afbeelding, redactionele bronvermelding: Mercury Green / Shutterstock.com
Over de auteur
