Emailverslaving
In Drugdromenland wordt op de hoek van iedere straat van overheidswege cannabis en wiet aangeboden, schroomloos en betaalbaar. Het zijn de gewoonste zaken van de wereld. Langzaam maar zeker raken steeds meer Drugdromenlanders verslaafd. Er ontstaat onrust onder de verslaafden als ze zich realiseren dat ze afhankelijk zijn geworden van het spul. De staat wordt aangeklaagd, en de burgers krijgen hun gelijk.
In het magazine FD Persoonlijk van 22 mei stond het leven beschreven van een aantal werkers in Nederland. Enkele citaten. Ondernemer Sam Critchley: “Mijn werkdag begint ’s nachts, als ik om 3 uur onze tweeling een flesje geef. Ik check meteen even mijn mail”. Marketingmanager Lieke Otten: “Als ik wakker word van mijn wake-up light check ik mijn mail op mijn iPhone”.
Ondernemer Maarten Beucker:”Als de kinderen mij om 7 uur wakker maken haal ik mijn iPhone onder mijn kussen vandaan en check ik behalve mijn mail ook mijn ‘sleep cycle’. Als dat allemaal goed is, kan ik me pas echt uitgerust voelen”. En advocaat Jeroen Koster eindigt zijn relaas als volgt: “als het kan, gaat de Blackberry uit”. ‘Als het kan’. Hij erkent tenminste nog de mogelijkheid. Neem van me aan, meneer Koster, het kan. Op de Blackberry zit een aan/uit knopje.
De mailgebruikers zijn de moderne verslaafden. Het zijn ouderen, want kinderen mailen niet. Kinderen zijn verstandiger, ze roepen chattend wat en rekenen niet eens op een antwoord. Ouderen zitten vast aan een verwachtingen scheppend mechanisme van vraag en antwoord. Het gaat zo ver dat impliciet van werknemers wordt verwacht dat zij binnen een bepaalde tijdspanne hun mail lezen, een ‘out of office’ boodschap is vanaf een zeker niveau geen excuus meer.
Vrije tijd is een diffuus begrip geworden. De een lijdt er zichtbaar onder, de ander gebruikt de dwangmail als een ‘mental safe haven’, als een excuus om aan de nog zwaardere privé verplichtingen te ontkomen. ‘Even mijn mail checken’ is een in sommige ogen legitiem excuus om te voorkomen dat je een poep-luier moet verschonen of de lege flessen terug te brengen naar de supermarkt.
En de werkgevers doen er weinig aan om de druk te verlagen. Zo weinig dat de eerste Blackberry (in de wandelgang ook wel ‘Crackberry’ genoemd) gebruikers een rechtszaak hebben aangespannen tegen hun werkgevers. In sommige gevallen hebben organisaties al besloten om buiten de rechters om een schikking te treffen. Het is bedoeld om te ontkomen aan alle negatieve publiciteit die het tot gevolg zou hebben. Mail-verslaving is misschien wel meer bedreigend dan andere technology verslaving, omdat het dwars door de scheidslijn van werk en privé loopt. In Drugdromenland gaat de regering in hoger beroep. De landsadvocaat is ene meneer Koster. Zijn Blackberry is uit, het moet van de rechter.
Deze column is eveneens gepubliceerd in Het Financieele Dagblad.
Over de auteur
