Toekomstvisie op games is juist buiten die industrie relevant

Hoe ziet de wereld er over een aantal jaren uit en wat gaat nieuwe technologie ons brengen? Dit is een vraag die de vorige week op PICNIC veelvuldig opdook, zo ook in de presentatie van Peter Molyneux over de toekomst van motion sensors en games. Molyneux liet een interessante demo zien die de nodige vraagtekens over de praktische toepasbaarheid oproept, maar die tegelijkertijd ook laat zien hoe belangrijk deze techniek buiten de game-industrie kan gaan worden.

Peter Molyneux is de directeur van gamestudio Lionhead en daarnaast creative director van de Microsoft Game Studios. Binnen de industrie is Molyneux vooral bekend vanwege zijn ambitieuze toekomstvisie waarin hij graag bestaande conventies in de industrie ter discussie stelt. Ook in zijn presentatie op PICNIC wist hij een interessant perspectief te tonen dat echter niet alleen voor gamers relevant is.

Dromen van een toekomst zonder grenzen

Molyneux begon met zijn visie: “Our dream is to create these immersive worlds where there is no barrier between player and world” en dit ideaal van een ervaring zonder grenzen kwam continu in zijn presentatie terug. Een belangrijke beperking in de huidige games is de rol die een controller speelt. In huidige games speelt het indrukken van knoppen een belangrijke rol en gaat het soms meer om vingervlugheid dan een grenzeloze ervaring. Om die beperking uit de wereld te helpen, is Microsoft begonnen met Project Natal, een heel nieuwe manier van spelen waarbij geen controller en knoppen meer nodig zijn, maar een camera de lichaamsbewegingen of handgebaren van een speler herkent. Dit Project Natal is afgelopen voorjaar aangekondigd en Molyneux liet in zijn presentatie op PICNIC zien wat er allemaal mogelijk wordt met de technologie.

Molyneux geeft aan dat met Project Natal een droom van hem mogelijk wordt: het creëren van een levend wezen, een karakter dat de speler echt kan ontmoeten. Daarna laat hij ons de demo van Milo zien, een jongetje dat net in jouw stad is komen wonen en jij bent z’n denkbeeldige vriend die hem helpt bij z’n eerste dagen. Het wordt leuk als Molyneux de demo opstart en laat zien waar Milo toe in staat is. Zo kan het jongetje, via de camera van de gameconsole ‘echt’ in onze wereld kijken en dingen zien. Hij toont in de demo een tekening die wordt gemaakt en voor de camera wordt gehouden. Op dat moment grijpt Milo bovenin het beeld en pakt een vel papier waarop precies de gemaakte tekening is te zien, indrukwekkend!

In de video die Microsoft al eerder heeft vrijgegeven, kun je soortgelijke interacties zien als Molyneux op PICNIC toonde (bij 4.11 seconden):
https://www.youtube.com/watch?v=HluWsMlfj68

Een toekomstvisie met grote vraagtekens

Het is de bedoeling dat Milo op een levensechte manier interacties met je aangaat en bijvoorbeeld reageert op de toon en emotie van je stem. Een belangrijk onderdeel van het systeem is dan ook de technologie voor spraakherkenning van Microsoft. Voor Molyneux is 2009 een belangrijk jaar: “it is a landmark year with a revolution starting”, maar bij dat laatste heb ik toch grote vraagtekens. Aan de ene kant vind ik het indrukwekkend wat hij met de demo van Milo laat zien, maar er blijven nog zoveel zaken onduidelijk. Is dit niet een gewoon een PR-praatje van iemand die altijd mooie toekomstbeelden laat zien?

Is de technologie voldoende af?

De visie van Molyneux met interactie zonder begrenzingen via een camera moet zich eerst in de praktijk bewijzen. Zo is het bekend dat het herkennen van beweging en spraak in games alleen leuk is wanneer het vrijwel foutloos werkt. Is de technologie voor 90% perfect, dan zorgt dat in de praktijk voor zoveel ergernis en verstoringen dat een game al snel niet meer leuk is. Het is de vraag of de technologie die Microsoft met Project Natal kan bieden al voldoende foutloos gaat werken. Zo wordt er gefluisterd dat het herkennen van lichaamsbewegingen alleen goed werkt in een zeer sterk verlichte ruimte wanneer je kleding draagt met felle kleuren, een situatie die in menige woon- of tienerkamer bij avondlicht niet realistisch is.

Wordt dit wel een leuk spel?

Een tweede belangrijke punt is dat de technologie dan wel mooi kan zijn, maar wordt de game met Milo wel echt leuk om te spelen? Het is bekend dat entertainment lang niet altijd samenhangt met high-tech. Sterker nog: projecten met grote technische uitdagingen zijn vaak zo sterk gericht op het overwinnen van technische hobbels, dat de entertainmentfactor ondergesneeuwd kan raken. Aan de andere kant laten veel games op de mobiele telefoon of sociale netwerksites tegenwoordig juist zien dat low-tech voor enorm vermaak kan zorgen. Milo kan technisch dan wel geavanceerd zijn, maar het blijft de vraag of het als spel leuk gaat worden.

Is het een me-too project?

Een derde kanttekening bij Project Natal is dat het niet het eerste project in de game-industrie is dat is gericht op het veranderen van de traditionele bediening van games. Sterker nog: Nintendo heeft de afgelopen jaren met de motion sensors in de Wii een nieuwe weg ingeslagen en grote successen geboekt, terwijl concurrenten Microsoft en Sony vooral concurreerden op hyperrealistische HD-beeltechnologie. Het lijkt er op dat Sony en Microsoft nu het verloren terrein willen terugwinnen door zich ook op motion sensors te storten. Zo kondigde naast Microsoft ook Sony dit voorjaar grootst aan dat ze meer op dit gebied willen doen en met een eigen technologie komen. Hoewel Microsoft een mooie demo van Project Natal laat zien, heeft het project in elk geval de geur van ‘me-too’ en krijg je het gevoel dat Microsoft graag een graantje wil meepikken van de lucratieve markt voor games die reageren op bewegingen.

Toch wordt dit de toekomst, juist buiten games!

Is de toekomstvisie van Molyneux dan helemaal niet interessant of haalbaar? Dat zeker wel! Sterker nog: ik denk dat wat Molyneux ons laat zien op niet al te lange termijn voor grote veranderingen kan gaan zorgen op veel gebieden, juist buiten de game-industrie. De game-industrie is altijd sterk gericht geweest op innovatie en techniek en loopt vaak voor op andere sectoren. Denk in dit kader bijvoorbeeld aan voice-chat waarmee gamers van over de hele wereld elkaar commando’s geven en samenwerken in hectische gevechtsituaties; een samenwerking op hoog niveau waar menige organisatie een voorbeeld aan kan nemen.

Zo is het nu al spannend om na te denken hoe de technologie van Project Natal, een geavanceerde camera die wordt gecombineerd met spraakherkenning en het reageren op emoties, is in te zetten in andere situaties. Hierbij kun je bijvoorbeeld denken aan beveiligingscamera’s die reageren op de toon van gesprekken en camera’s met agressieve gesprekken prominenter in beeld brengen op een overzichtsscherm in de regiekamer. Ook in de huiskamer wordt deze technologie belangrijk. Hebben de senioren van 2020 straks hun eigen digitale vriendje dat ze wegwijs maakt op de electronische snelweg en helpt om hun dagelijkse medicijnen niet te vergeten? Of denk aan computers die reageren op handbewegingen die je niet meer op een touchpad hoeft te maken. Gaat de laptop van 2012 bijvoorbeeld uit wanneer je je handen sluit, of kun je bladeren door je bestanden als je met je vingers beweegt?

Het is duidelijk: de toekomstvisie van Molyneux mag aan de ene kant nog veel uitdagingen bieden voordat er echt leuke games speelbaar worden, delen van de getoonde technologie zullen het dagelijks leven op veel gebieden gaan veranderen. Of Molyneux met Project Natal de gamedivisie van Microsoft naar een nieuw level brengt is de vraag, maar het is nu al duidelijk dat intuïtieve interacties zonder ingewikkelde knoppen de toekomst hebben. Ik vind het spannend om deze ontwikkelingen van nabij mee te maken en ben benieuwd welke organisaties er als eerste in slagen dit succesvol in de praktijk te brengen. Dat wordt een spel dat ook buiten de game-industrie zeer relevant is.